Lana Del Rey stworzyła wizję świat marzeń Południowej Kalifornii, zbudowaną ze smutnych dziewczyn i złych chłopaków, udawaną tęsknotę i prawdziwe piękno, a następnie wyszła, by ucieleśnić tę fantazję. Na początku jej stylizowany noir-pop wywoływał sceptyczne uśmieszki – na jej debiut płytą „Born to Die” miał negatywny wpływ niepewny występ na żywo w programie Satuday Night Live – Lana Del Rey okazała się silniejsza, niż jej delikatny wygląd sugerował. Po remiksie hitu „Summertime Sadness” ciągle uzyskiwała coraz to więcej popularności, ale i uznania, w związku z drugim albumem „Ultraviolence”. Album ten był odbierany dobrze przez krytyków a naśladowcy, których było wielu, byli tylko pięknym dodatkiem. W tym punkcie Lana Del Ray była ideałem, którym chciała być niepewnym płomieniem – wykonawcą tragicznym i romantycznym – ikoną swojego czasu.

Droga Lany Del Rey do tej sławy można określić jako długi, ale stabilny wzrost. Urodziła się jako Elizabeth Woolridge Grant w Nowym Jorku (stanie, nie mieście!) jako córka bogatych rodziców, dorastała w Lake Placid, nie zaczęła zajmować się muzyką, aż do ukończenia szkoły średniej, gdy zamieszkała u cioci i wujka na Long Island. Jej wujek nauczył ją grać na gitarze i wkrótce zaczęła pisać piosenki i grać w nowojorskich klubach, czasami pod nazwiskiem Lizzy Grant. Podczas gdy studiowała na uniwersytecie Fordham, zajmowała się dalej muzyką a tak na poważnie ujawniła się w 2005 roku. W kwietniu tego roku nagrała płytę folkową zatytułowaną „Sirens” pod pseudonimem May Jailer. Potem wróciła do pseudonimu Lizzy Grant, podpisała umowę z „5 Points Records” w 2006 roku zatytułowaną „Kill Kill” wyprodukowaną przez Davida Kahne, które okazał się później jej kluczowym współpracownikiem. „Kill Kill” pojawiła się w formie cyfrowej w 2008 roku i w ciągu najbliższych dwóch lat Grant stała się Laną Del Rey, cyfrowo wydając płytę pod tym pseudonimem w 2010 roku. Wkrótce po tym wydarzeniu, wspólnie z managerem Benem Mawsonem i Edem Millettem, wyzwoliła się z kontraktu z 5 Points (prawa do jej nagrań ponownie wróciły do niej) i przeniosła się do Anglii, gdzie rozpoczęła budowę osobowości scenicznej Lany Del Rey.

Pierwsze odkrycie Lany Del Rey nastąpiło w 2011 roku, wideo z YouTube, szybko stały się wirusową sensacją, najpierw nastrojowe, ponure „Video Games”, a następnie „Blue Jeans”. Duża część jej sukcesu była ograniczona do Internetu, ale wkrótce zaczęła wypływać w pop-kulturze Wielkiej Brytanii. Do jesieni tego roku, wydała „gry wideo” w Stranger Records, niezależnej jednostce w Interscope/Polydor w wielkiej Brytanii i zdobyły one nagrodę „Next Big Thing” w Q Awards. Pełny debiutancki album Lany Del Rey, „Born to Die” ukazał się po niecierpliwym oczekiwaniu w styczniu 2012 roku. Album spotkał się z niejednoznacznymi recenzjami, źle wpłynął na jego odbiór występ Lany Del Ray w Saturday Night Live w dniu 14 stycznia 2012 roku, ale wreszcie, po tym ewidentnym potknięciu, zaczął sprzedawać się całkiem nieźle. W listopadzie tego samego roku Lana Del Ray wydała płytę Paradise – 8 utworów i 33 minuty długości który w zasadzie był mini-LP; niektórzy wydawcy dołączyli Paradise do Born to Day. Pojedyńczy singiel „Ride” był 10 na liście przebojów w Stanach Zjednoczonych.